به گزارش «قدس آنلاین»،   «حسن روحانی» قصد نامزدی در انتخابات سال آیندۀ ریاست‌جمهوری را ندارد؟ این سؤالی است که ممکن است در پی دو گفت‌وگوی اخیر رئیس‌جمهور برای افکارعمومی، پدید آمده باشد.
وی در گفت‌وگوی زندۀ تلویزیونی و همچنین گفت‌وگو با اصحاب رسانه که در ساختمان شهید بهشتی نهاد ریاست‌جمهوری برگزار شده بود، از پاسخ دربارۀ حضورش در رقابت انتخابات سال ۹۶ طفره رفت و اظهارنظر در این باره را به آینده موکول کرد. البته این سکوت همراه با ابهام رئیس دولت تدبیر و امید می‌تواند دارای دو منشأ باشد. اول اینکه با توجه به ناکامی‌های دولت در اجرای وعده‌هایش به خصوص در زمینه‌های اقتصادی که منجر به کاهش شدید محبوبیت آن در ماه‌های اخیر شده است، آیا «روحانی» برای ورود به عرصۀ رقابت ریاست‌جمهوری دچار تردید جدّی شده و آیا او پس از ۴ سال تصدی قوۀ مجریه، احساس خستگی می‌کند؟  
محمدرضا عارف «رئیس فراکسیون امید» هفتۀ گذشته خبرنگاران را به بنیاد «امید ایرانیان» دعوت کرد و در نشست خبری به سؤالات آنها پاسخ داد. او که پس از ورود به مجلس بر حمایت اصلاح طلبان مجلس(فراکسیون امید) از دولت یازدهم تأکید می‌کرد این بار از خستگی رئیس‌جمهور سخن گفت. رئیس فراکسیون امید مجلس، خستگی رئیس‌جمهور را در پاسخ به این پرسش که «آیا احتمال می‌رود صلاحیت حسن روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۹۶ احراز نشود؟» داد و اظهارداشت: «نمی‌دانم اصلاً بحث رد صلاحیت روحانی وجود داشته باشد چرا که به‌هرحال رئیس‌جمهور کشور است و ویژگی‌هایی که داشته تغییری نکرده است. من نسبت به رد صلاحیت او نظر خاصی ندارم مگر اینکه او(روحانی) به هر دلیلی مانند خستگی یا گرفتاری تمایل نداشته باشد در انتخابات بیاید.»
خستگی دولتمردان تازگی ندارد چرا که پیش از این نیز قاضی‌زاده هاشمی که به‌عنوان شاگرد ممتاز دولت یازدهم شناخته می‌شود، اعلام کرده بود: «اگر علاقه‌ای به سیاست و پست و مقام و مسئولیت داشتم، حتماً در ۳۰ سال گذشته رد پایی از من در یکی از گروه‌ها و جریان‌های سیاسی ایران یافت می‌شد؛ به همۀ سیاسیون بگویید بعد از این دوره هم خیالشان راحت باشد، این آخرین حضور من در این عرصه است. به آقای رئیس‌جمهور هم گفته‌ام که اگرچه لیاقت نداشته‌ام ولی فقط همین دوره را در خدمتشان هستم.»
علی طیب نیا «وزیر امور اقتصاد و دارایی» هم در گفت‌وگویی ساز جدایی از کاروان تدبیر و امید را کُوک کرد و گفت: «در دولت بعدی نخواهم ماند. امکان ندارد. بمانم که چه؟ می‌روم دانشگاه درسم را می‌دهم، انتقادم را می‌کنم، کارهای پژوهشی‌ام را پیش می‌گیرم، حقوقم هم بیشتر است، فحش هم کمتر می‌خورم.»
با بیان مواضع دولتمردان، سؤال جدّی در اذهان عمومی مطرح می‌شود «با توجه به اینکه تا پایان دولت یازدهم عُمری باقی‌نمانده، هم‌صدایی در کابینه برای عدم حضور در دولت آینده چه پیامی می‌تواند منتقل کند؟»، «اگر بنا بر انتقاد از رویکرد و سیاست‌های دولت است چرا اوایل یا اواسط فعالیت‌های دولت روحانی این مباحث بیان نشد؟»
سعید لیلاز «اقتصاددان و قائم مقام حزب کارگزاران سازندگی» با انتقاد از سیاست‌های اقتصادی دولت یازدهم، گفته بود: «اشتباهات اقتصادی دولت روحانی یک فهرست بزرگ است و اگر بخواهیم نقدی جدی به دولت داشته باشیم، می‌توانیم فهرست بزرگی از اقداماتی را که دولت انجام نداده و اشتباهاتی که در تصمیم‌گیری‌ها کرده، آماده کنیم.»
در کنار مواضع لیلاز که در عرصۀ سیاسی به‌عنوان حامی دولت شناخته می‌شود می‌توان اظهارنظر پورمختار «نمایندۀ مجلس» را قرار داد. او با انتقاد از واگرایی وزرای اقتصادی دولت خواستار توافق مسئولان اقتصادی دولت بر، برجامی داخلی برای حل مشکلات اقتصادی شد.
 این نمایندۀ مجلس با انتقاد از تعمیق شرایط رکود در کشور، اظهار داشت: «در این شرایط بانک‌ها، سیاست‌ها و برنامه‌های خود را اجرایی می‌کنند و کاری به وزارتخانه‌های اقتصادی ندارند. این رفتار تا جایی ادامه یافته است که وزرا در مجلس گله‌مندی خود از رفتار بانک‌ها را اعلام کرده‌اند.» 
مشکلاتی که پیش‌روی نظام اقتصادی ایران قرار دارد بر هیچ‌کس پوشیده نیست اما چرا در این مقطع برخی از دولتمردان خبر از نیامدن در دولت آینده می‌دهند؟ آنها به‌خوبی از مشکلات پیش آمده اطلاع دارند، بنابراین هدف از «خستگی» چیست؟
پاسخی که می‌توان نسبت به این پرسش داد «تطهیر برخی از دولتمردان نسبت به اقدامات خود است.» 
دولت یازدهم آن هنگام که تخم‌مرغ‌های خود را در سبد مذاکرات هسته‌ای گذاشت، تعدادی از کنشگران سیاسی و نمایندگان مجلس خواستار تحرکات بیشتر دولت در حوزۀ اقتصاد و ترمیم تیم اقتصادی دولت شدند اما چراغ سبزی از سوی پاستور نشان داده نشد. حال که در  روزهای پایانی دولت یازدهم به سر می‌بریم، رئیس دولت با تردید برای حضور یا عدم حضور روبه‌رو شده است، اختلاف‌نظر بین وزرای بهداشت با کار و همچنین نفت با صنعت، معدن و تجارت تشدید شده، ازاین‌رو نقشۀ ترسیم شده در این فضا برای دولتمردان مناسب نیست. براین اساس ترجیح می‌دهند از دولت آینده خارج شوند تا در مقام یک کارشناس یا استاد دانشگاه نقدهای خود در قبال عملکرد دولت دوازدهم را بیان کنند؛ دولتی که اگر باز رئیس آن روحانی باشد، نقدهای دولتمردان خسته گسترده و شامل دولت‌های یادزهم و دوازدهم می‌شود و اگر فرد دیگری به‌عنوان رئیس‌جمهور راهی پاستور شد بار دیگر فضا برای تطهیرکنندگان دولت یازدهم باز خواهد بود تا در دورۀ پساروحانی صحنه گردانی کنند.